Nauczyć się Ciebie kochać.

prolog

 

Jedno kłamstwo wystarczy, aby zasiać niepewność w prawdzie.

 

Tak już jest na świecie, że ludzie są w stanie wybaczyć wiele rzeczy. Jednak nie tak łatwo jest zapomnieć. Można powiedzieć, że ludzie nigdy nie zapominają wyrządzonych krzywd. A ten, kto raz skłamie, może kłamać wiele razy. Raz stracone zaufanie wcale nie jest łatwo odzyskać.

 

Kiedy nastanie trzęsienie, potrzeba wielu lat, aby naprawić szkody, a jednak te są wciąż widoczne, a małe rzeczy tylko przypominają o tym, co było nieuniknione. Rozsypane po świecie odłamki ciężko jest odszukać, lecz kiedy powracają, są już niepełne. Wśród pyłu porażki, nic nie może być takie, jak przed katastrofą.

 

Dlatego kiedy Anastasia poznała wszystkie twarze Christiana wybrała jedyną opcję, która wydawała się jej sercu bezpieczna, sercu nieodpornym na zranienia i ból, nietrwałym przy grząskim terenie. Nigdy przedtem nie sprawdziłaby się dobrze w roli wojowniczki, a wszystko przez to, że nic nigdy nie przygotowało jej na bycie niewolnikiem własnego serca.

 

Ale w tym dziwny świecie pełnym niepewności i ograniczonych, jeszcze dziwniejszych wyborów nie łatwo odkryć jak wiele tych niewytłumaczalnych więzi, które czasem jesteśmy zmuszeni przerwać, oplata nas samych pomimo odległości, czasowi i logice.

 

~*~

„Czasami wydaje nam się, że nie wiemy czego chcemy naprawdę, a może tylko boimy się przyznać przed samymi sobą do tego o czym serce zdecydowało już dawno.”

 

 

 

7 długich lat. Tyle minęło odkąd go opuściła. I nigdy więcej już nie wróciła...